Gabriel pisze:A nie robią asymetrycznych punktacji, warunków zwycięstwa?
Robią. Ale wygrana na zasadzie dostałem łupnia ale trochę mniej niż mogłem dostać łupnia jest mało satysfakcjonująca, stąd takie gry są mniej popularne.
Dlatego np. powstało pół miliona gier dotyczących kontrofensywy w Ardenach - obie strony prowadzą tam aktywne działania ofensywne i obie strony mogą wygrać w sposób jawny, od razu widoczny.
Hiu pisze:sugerujesz, ze gry wojenne sa deterministyczne? czyli jezeli rozpatrujemy konflikt (jakis konkretny) - to zwyciezca historyczny jest znany (to fakt) -
W żadnym razie! Historycznie oczywiście zwycięzca jest znany, ale w wielu przypadkach dana bitwa/wojna mogła się skończyć inaczej i jest to przedstawiane w grach wojennych.
Dla porządku nadmienię tylko, że dyskutujemy teraz o historycznych grach wojennych, gdyż nie wszystkie gry wojenna mają coś wspólnego z historią.
Aczkolwiek historyczna gra wojenna to taka która ma umocowanie w realiach historycznych, nawet jeśli dany konflikt nie miał miejsca.
Również NATO vs UW będzie grą historyczną choć odwzorowuje konflikt do którego nigdy nie doszło, ale opiera się na realnych historycznych siłach obu stron.
Natomiast gra "UW vs Nazistowskie Zombie" (jest coś w tym stylu
) będzie już grą niehistoryczną.
Hiu pisze:z tym, ze mowimy tutaj o tym - ze rozkladajac gre - mierzymy sie z czym?
- ze swoja znajomoscia danego konfliktu (kto, gdzie, kogo, jakie jednostki zaatakowal, co komu dalo przewage itp)?
- z warunkami, jakie dostaly obie strony konfliktu (lub wiecej, jezeli bylo wiecej niz 2 strony) - i wtedy rozgrywamy z tego co mamy?
- czy poprostu z gra - ktora ma blizszy lub dalszy sposob odzwierciedlic konflikt jaki mial miejsce 50-100-500 lat temu?
Są bitwy/kampanie, które w danych realiach historycznych nie mogły zakończyć się inaczej. Przykładowo we Wrześniu 39, Niemcy po prostu muszą zmiażdżyć militarnie Polskę,
jest to zdeterminowane przez dysproporcję sił obu stron. W takiej sytuacji po prostu nie ma możliwości aby Polacy zatrzymali niemiecki walec.
Wtedy pozostaje manipulacja warunkami zwycięstwa - o czym pisał Gabriel. Czyli takie ustalanie warunków aby uzyskać poziom neutralny - zbliżony do historycznego, oraz poziomy dodatkowe - Polakom poszło lepiej niż historycznie lub też gorzej niż historycznie. Polacy wtedy wygrywają gdy poszło im lepiej niż historycznie.
Są jednak konflikty, które z uwagi na równowagę sił mogły zakończyć się na różne sposoby. Wtedy zwycięstwo jest bardziej widoczne, i najczęściej przyjemniej się takie gry rozgrywa.
Hiu pisze:Czytalem twoj artykul - jestem ciekaw - jak chcesz mnie zachecic do gier wojennych.
W dalszym ciagu jestem przekonany, ze dobry gracz wojenny jest najlepszym mozliwym wprowadzeniem leszcza w gry wojenne.
Jedynym niekoniecznie.
Ale ok.
Kluczowa moim zdaniem jest odpowiedź na pytanie czy gry wojenne dają coś czego nie dają eurogry/ameritrash?
Grałem w różne gry euro/ami. Wiele z nich było fajne i dawało sporo radości.
Można było potraktować je jako starcie intelektów i udowodnienie swojej samczej supremacji...
Ale ...
Gra wojenna przedstawia starcie intelektów o najwyższą stawkę. Symuluje coś od czego w prawdziwym świcie zależy ludzkie życie.
Wysyłasz ludzi na śmierć aby zabić wroga i to od Ciebie, od twoich rozkazów zależy, jak wielu ludzi umrze.
Żaden człowiek nie zginie, wszystko jest na niby a jednak emocje podczas rozgrywki są zupełnie inne niż w grach abstrakcyjnych.
Nerwy Cię zjadają gdy coś idzie nie tak, ale euforia sukcesu jest też nieporównywalna.
Tu wcale nie chodzi o to, żeby wygrywać za wszelką cenę (co jest specjalnością niektórych graczy niezależnie od tego czy grają bierki czy cokolwiek innego),
to nadal jest gra - potrafisz docenić finezję przeciwnika, który Cię pokonał, i wyciągnąć z tego naukę na przyszłość.
Ale te emocje... Moim zdaniem to jest coś co trafia do naszych pierwotnych instynktów - mężczyzny-wojownika.
I mężczyzny piszę z premedytacją, bo możliwe, że kobiety grające w gry wojenne istnieją, ale to są wyjątki.
? 
