Jakoś tak niechętnie podchodziłem do gry (gryzło mnie, że kupiłem ją zamiast Galernika 
a potem nie miałem na niego kasy). Ale wstępna rozgrywka w wersji na dwie osoby (jedna wirtualna) sprawiła, że jestem zauroczony: bezpretensjonalną elegancją mechaniki, bez ambicji do miażdżenia intelektu, ale i bez zbytniej skromności w tym zakresie. "Ładną kreską", jak to określił w rozmowie Adam, która na żywo zrobiła na mnie lepsze wrażenie, niż na zdjęciach: kolory żywsze niż w Agricoli czynią jednak dużą różnicę. Całość po rozłożeniu ładnie się komponuje barwnie na stole. Co do "klimatu", czy może raczej tematyki, ujmę to tak: w ogóle nie myślałem o tym, że kładę czerwone, białe itd. kosteczki na kartach, tylko o tym, że damulka coś sporo pije kawy i na dodatek raczy się równie niemałą ilością czerwonego wina... Szczerze mówiąc - gra sprawiła, że poczułem estetyczną ulgę po ostatnich moich peregrynacjach w kierunku (lubianych skądinąd przeze mnie bardzo) Mage Knighta czy Eldritcha (co mnie nawet zdziwiło, bo nie czułem się wcześniej jakoś przytłoczony, choć faktycznie "potworna" estetyka tych gier jakoś do mnie nie przemawia).Gra roboczo dostaje u mnie mocną BGGową siódemkę. Zobaczymy, jak to będzie dalej.
[EDYCJA]
No i wyszło trochę tak, jakbym chwalił grę głównie z uwagi na jej wizualną stronę. Owszem, jest ona tylko tłem podkreślającym i podkreślanym przez bardzo ładnie chodzącą mechanikę, w której relatywnie proste zasady szybko pozwalają ogarnąć ładnie zazębiający się mechanizm, skłaniający do ważenia każdej decyzji. Podoba mi się rozwiązanie z determinowaniem ilości dóbr/akcji przez ilość kości. Karty polityki i kafle cesarza determinują kierunek strategii, zarazem nie pozostając niczym stałym, skoro różnie się układają w każdej rozgrywce. Lekkie (lub średnio ciężkie) i - powtórzę - bardzo eleganckie zarówno mechanicznie, jak i estetycznie euro.
).