Zauważyłem, że rozgrywka, będąc emocjonującą, podnosi przyjemność partii. Jakby wartość dodana, która w moich oczach podnosi ocenę pozycji. Oczywiście emocje mogą być różne - ot choćby irytacja (żeby nie użyć słowa na literę "w" dolepionego do mniej eleganckiej wersji określenia prostytuowania się), gdy np. przeciwnik rozjedzie czołgami nasze wypielęgnowane miasto. Lub po prostu zabierze nam kartę sprzed nosa, którą to kartę upatrzyliśmy sobie my.
Pytanie moje jest raczej w kontekście emocji niekoniecznie negatywnych. Wstrzymanie oddechu przed "pojawi się ta karta, czy się nie pojawi" (Pandemia na przykład), "Pójdzie w prawo, czy w lewo" (Listy z Whitechapel).
Za takie właśnie, emocjonujące gry, uważam choćby te wyżej wspomniane.
Listy z Whitechapel to mój absolutny faworyt. Kto grał, ten wie, ile emocji budzi (grając Kubą) widok kilku policjantów przechodzących obok Kuby i węszących, nie przeczuwających jednak, że do takiego "otarcia" doszło. Przejdą dalej, czy poszukają śladów? Tu emocje powodowane są działaniem współgracza.
Pandemia - Jeszcze nie czas na kolejną epidemię! Jeszcze nie czas, bo będzie kaplica! Dociągasz karty... Ufff
Albo też - Byle nie Kair, byle nie Kair! A tu Kair i możemy grę rozkładać na nowo. Tu losowość gra pierwsze skrzypce.Dorzucić mógłbym jeszcze, ze znanych mi pozycji, Mr Jacka. Zombicide też emocjonujące bywa.
Co innego mogłoby się znaleźć w omawianym worze gier emocjonujących?
)
Nie wiem, czy w jakiejkolwiek grze stresuję się bardziej, niż przed wskazaniem ofiary przez Zabójcę/Złodzieja. To brzmi jak wyrok 
Tytuł, który w rozrywkowym, filmowym towarzystwie to strzał w setkę!
